جلگه ری

جلگه ری - تهران جزئی از فلات حاصلخیز مرکزی ایران است. این فلات از مناطق جغرافیایی دامغان و سمنان در شمال شرقی، گرمسار و ری و تهران و کرج در شمال، دشت قزوین در شمال غربی، قم در مرکز، و کاشان در جنوب تشکیل شده است و به دو دلیل اهمیت زیست‌محیطیِ خاصی دارد. نخست آن‌که بیش‌تر آب‌هایی که از کوه‌های زاگرس در شمال غرب و از دامنه جنوبی کوه‌های البرز در شمال سرچشمه می‌گیرند، با گذر از این دشت‌ها امکان زیست را فراهم می‌سازند. همچنین از قدیم، مهم‌ترین راه‌هایی که حوزه مدیترانه، بین‌النهرین و جنوب غرب ایران را به شمال شرق ایران، افغانستان و سرزمین چین متصل می‌کرده، از این ناحیه می‌گذشته است.(آغاز شهرنشینی در ایران، ج۱، ۱۶۴-۱۶۵، ۱۳۶۸ش.) جلگه ری و کوهستان شمالی و شرقی مشرف به آن موسوم به قصران، یکی از مهم‌ترین حوزه‌های اسکان در ناحیه فلات مرکزی ایران است که امروزه جزئی از حوزه شهر تهران را تشکیل می‌دهد. پهنه قصران از غرب از حدود رودخانه کن آغاز می‌شود و تا کوه دماوند در شرق گسترش می‌یابد. حد جنوبی آن نیز از شهر ری و کوه بی‌بی شهربانو شروع می‌شود و تا کوه کلون‌بستک در رشته جبال البرز امتداد می‌یابد.( قصران، ج۱، ۵۹، ۱۳۵۶ش.) این پهنه از حیث جغرافیایی از دو قسمت کاملاً متمایز تشکیل شده است. نواحی شمالی و شرقی این منطقه پوشیده از کوهستان‌هایی است که شیب و ارتفاع آن در نقاط مختلف، متفاوت است و حوزه‌های اسکان‌ به‌طور پراکنده در نقاط داخلی آن در دره‌های کم‌شیب‌تر قرار دارند. قسمت جنوبی و جنوب غربی این ناحیه، جلگه نسبتاً همواری است که از شیب آن به طرف جنوب کاسته می‌شود؛ تا جایی که به شوره‌زارهای کویر مرکزی و دریاچه قم می‌رسد. جلگه به سبب داشتن خاک خوب و زمین مسطح برای کشاورزی، مناسب شهرنشینی است، اما آب لازم برای کشاورزی و مصرف جمعیت ساکن در آبادی‌ها از بارش‌ها و آب‌های زیرزمینیِ ذخیره شده در کوه‌های شمالی تأمین می‌شود. این آب‌ها در گذشته به صورت چشمه، رودخانه، یا قنات به اراضی مسطح و فراخ دشت جنوبی سرازیر می‌شد و در آن‌جا مورد استفاده قرار می‌گرفت. آبادی‌های بزرگ و پرجمعیتی مانند ورامین، ایوانکی، شمیران و کرج در مسیر رودخانه‌های بزرگ دامنه‌های جنوبی رشته کوه‌های البرز شکل گرفته‌اند. تهران خود در ناحیه‌ای نسبتاً خشک و کم‌آب قرار دارد و از آن زمان که به وجود آمد، به هیچ منبع طبیعی مانند چشمه یا رودخانه که‌ به‌طور دائم و ثابت آب آن را تأمین کند، نمی‌توانست متکی باشد و به روش مصنوعیِ تأمین آب از قنات متکی می‌بود. البته ری، بزرگ‌ترین شهر این منطقه از قنات‌ها، یا رودخانه، نیز از چشمه‌ای بزرگ و پرآب سیراب می‌شده که نهر سورن نام داشته است. این چشمه هنوز هم با نام چشمه علی در شمال شهر ری از زمین می‌جوشد و پس از عبور از گورستان تاریخی امامزاده عبدالله، در کنار برج طغرل به سمت جنوب شرقی جریان می‌یابد.( ری‌ باستان، ج۱، ۱۳۰-۱۴۳، ۱۳۵۴ش.) شهر ری به سبب موقعیتش، از نظر اقتصادی و فرهنگی در پهنه ایران شهری با اعتبار، آباد و نیرومند بوده است و به طبع آبادی‌های بسیاری را بر گرد خود داشته، و از مازاد تولید کشاورزی این آبادی‌ها بهره‌مند می‌شده است. به جز تهران قریه‌های تجریش، ونک، کن، درکه، طرشت، قلهک، فرحزاد، دزاشیب، مهران، دولاب، اوین، پونک، دروس و قریه‌هایی دیگر که امروز نیز نامشان بر محله‌هایی از تهران اطلاق می‌شود، از جمله آن‌ها بوده‌اند.